De column van John - ‘bijgeloof’
Toen clubblad De Steek nog clubblad De Steek was verscheen er met enige regelmaat een leuke column van Heren 6 speler John Tomeij. Maar gezien het feit dat De Steek niet meer verschijnt betekende dit ook even radiostilte omtrent de colums.
En dat vond de webcommissie maar wat jammer en vroeg hem wederom is wat te schrijven!
Bijgeloof in het volleybal
In De Steek heb ik al eens een stukje over bijgeloof geschreven. Eigenlijk uit een soort gevoel dat de meesten onder ons hier toch niet aan lijden. Maar toen ik dat eens wat nader ging bekijken bleek dat toch niet helemaal te kloppen.
De meest vreemde zaken kwam ik tegen. Zo ontdekte ik dat veel volleyballers liever vier huizenblokken omlopen dan dat ze een schele juffrouw passeren. En ook het oprapen van allerlei rommel langs het speelveld behoort tot de liefhebberij van verschillende spelers. Zo ontdekte ik een speler die alle lege blikjes en marspapiertjes verzamelde en een keer speelde hij met een achtergelaten bidon in zijn broekband, wat hem een kreet van pijn ontlokte toen hij een snoekduik maakte. Een andere speler stormde altijd als hij gewonnen had naar de achterlijn, die hij dan in vervoering begon te zoenen.
Weer een andere speler wilde na een time-out altijd de bal via een vaste medespeler aangegooid krijgen om weer te gaan serveren. Ook moest er dan altijd met een stuit gegooid teruggegooid worden (bounce-pass bij basketbal) Leuk allemaal, totdat die medespeler niet meedeed en een andere speler die bal moest terug bouncen. Deze speler had er wel van gehoord, maar vergat de stuit. Geërgerd werd de bal teruggegooid naar de invallende speler, die hem weer lichtelijk verbaasd naar de serveerder gooide (zonder bounce) ietwat agressief kwam de bal weer bij de invaller, die ook wat agressiever de bal weer retourneerde. Nou, je begrijpt het al; in een steeds hoger tempo werd de bal heen en weer gegooid, totdat de aanvoerder de invaller de verlossende raad in het oor fluisterde: ‘Je moet hem laten stuiten’.
Geen volleyballer op niveau draagt, hoe lief ze ook zijn, een foto van zijn schoonmoeder! Geen volleybalster op niveau draagt, hoe lief ze ook zijn, een foto van haar schoonvader op zak. Hij/zij zou net zo goed kunnen stoppen met spelen!
Financieel gunstig is ongetwijfeld het bijgeloof dat een speler nooit meer dan een kwart euro fooi mag geven. Iedere ober weet het en er is geen enkele dienaar in café, restaurant of hotel die het welke volleyballer dan ook kwalijk neemt. Het zou trouwens geen klap helpen.
Oh ja, dan is er nog dat verhaal van die spelverdeler van dat eredivisieteam. Geen wedstrijd had hij dat seizoen nog gewonnen. Als spelverdeler op dat niveau is het dan meestal op de bank gaan zitten en daarna wegwezen! Op een dag was hij zijn schoenen kwijt en daarom leende hij die van Peter Blangé, die als jonge jongen op de bank op zijn kans zat te wachten. Het duel werd een succes voor de spelverdeler en hij weigerde pertinent de schoenen aan Peter terug te geven. Peter Blangé liet de zaak verder zo. Na vervolgens 15 overwinningen op Peters schoenen, begon de 16de met grote vertraging: de schoenen waren kwijt. Nadat de halve sporthal op z’n kop was gezet om ze terug te vinden werden ze teruggevonden in de kleedkamer van de tegenstander. Helemaal tevreden trok de spelverdeler ze weer aan en voor het eerst in maanden verloor hij de wedstrijd. Na de wedstrijd gooide hij Peter de schoenen toe. ‘Je kan die rotdingen wel houden. Mij brengen ze toch geen geluk!’.
Maar ja, ik schreef het toen al en nu weer, misschien helpt trainen wel meer dan al die vreemde bovengenoemde zaken.
